मनोमन प्रार्थना.

“कधीकधी कुणाजवळ बसून,ऐकून घेणं खूपच महत्वाचं असतं.”

जान्हवी लिखिते त्या हॉस्पिटलमधे जवळ जवळ तीस वर्ष कामाला होती.हे हॉस्पिटल एका छोट्याश्या शहरात होतं.निवृत्त होण्यापूर्वी तिच्या जागी येणार्‍या एका बाईला ती आपलं काम समजावून सांगत होती.मी बाजूला बसून ऐकत होतो.
लिखिते म्हणाली,
नेहमीची आमची कामं करीत असताना सकाळी प्रथम आल्याआल्या आपल्यासारखीच छोटीमोठी काम करणार्‍या लोकाना भेटून त्याना स्पर्श करून दत्तगुरूंची मुर्ती डोळ्यासमोर आणून त्याची आराधाना करून त्यांच्या आजच्या दिवसाच्या कामाच्या सफलतेची मी कामना करायची.आणि त्यासाठी प्रत्येकाला हुडकून काढावं लागायचं. बेसमेटमधे,बाथरूममधे,कॅन्टीनमधे,जिथे सापडतील तिथे जाव लागल तरी. ज्यावेळी मी त्याना शोधून काढून भेटायची तेव्हा ती नेहमी बिचकायची. आणि नंतर सद्गदीत व्ह्यायची.मला पण तसंच व्ह्यायचं.
बेसमेंटमधे ही माणसं शोधून काढीत असताना,एका नर्सला मी भेटायची.ती आपल्या कामात ह्या बाबतीत आणखी काळजी घ्यायची.तिचं काम असायचं,जेव्हा एखाद्दा पेशंटची ऑपरेशनची तयारी करायची असायची तेव्हा त्याला लागणारी सर्व टूल्स आणि इतर साधनं एके ठिकाणी नीट लावून ठेवायची.त्याची एक चेकलीस्ट बनवावी लागायची आणि सर्वात वरती त्या चेकलीस्टवर पेशंटचं नांव लिहावं लागायचं.अशावेळी ती सुद्धा त्या पेशंटचं नांव घेऊन त्याचं ऑपरेशन यशस्वी होण्यासाठी देवाची मनोमन प्रार्थना करायची. असं ही बाई गेले चाळीस वर्ष करत आली आहे.
पुढे लिखिते म्हणली,
“माझी खात्री आहे की ती जे करीत होती ते कुणालाही माहित नसावं.आमच्या सर्वा पेक्षा जुनी काम करणारी ही बाई इतका महत्वाचा जॉब करीत असताना की जे काळजीपूर्वक आणि ठिक-ठिक कराव लागणारं काम करीत असताना प्रार्थना करायला विसरत नव्हती.
हे असं करीत असताना,कदाचीत ती त्या पेशंटना भेटतही नसावी किंवा पुन्हा भेटणारही नसावी.कदाचीत तिला ऑपरेशन कसंझालं हेही माहित नसावं.”
लिखितेला हे उदाहरण पाहून हॉस्पिटलच्या कामात पडद्दाआड किती गोष्टी होत असतात ह्याची साक्ष मिळाली.

एखादं अस अत्यंत जरूरीचं काम सुद्धा पेशंटच्या आणि त्याच्या कुटूंबाच्या नजरे आड होत असावं.ही सर्व काम करणारी मंडळी आपआपली नेमून दिलेली काम करत असणार.पण ह्या कामगारांचं जीवन किती मुल्यवान असतं आणि त्यांच्या कहाण्यापण किती मुल्यवान असाव्यात हे त्यांना समजत नसावं.
त्या बाईने लिखितेने विचारलं की जाता जाता इतर कामगाराना काही उपदेशपर सांगायचं आहे का?
लिखिते म्हणाली,
“काळजीपूर्वक ह्या असल्या केल्याजाणार्‍या मनोमन प्रार्थनांची कदर केली जावी.त्या होऊ द्दाव्यात आणि त्यांना कमी लेखलंजाऊ नये.”
मी मनात म्हणालो,
“कधीकधी कुणाजवळ बसून,ऐकून घेणं खूपच महत्वाचं असतं.”


श्रीकृष्ण सामंत(स्यान होझे कॅलिफोरनीया)
shrikrishnas@gmail.com